Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

montium Su

  • 1 Montium

    сущ.
    геол. монтский век, монтский ярус

    Универсальный немецко-русский словарь > Montium

  • 2 Montium

    монтский век
    монтский ярус

    Deutsch-Russische Geologie und Mineralogie Wörterbuch > Montium

  • 3 Paramythia montium

    ENG crested berrypecker

    Animal Names Latin to English > Paramythia montium

  • 4 Paramythia montium

    4. DEU Schopfbeerenfresser m, Hauben-Mistelfresser m, Schwarzhauben-Blauvogel m
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE — AVES > Paramythia montium

  • 5 Chamaeleo montium

    5. FRA caméléon m à deux cornes rostrales
    Ареал обитания: Африка

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Chamaeleo montium

  • 6 Pholidobolus montium

    2. RUS фолидоболюс m Петерса
    3. ENG
    4. DEU
    5. FRA
    Ареал обитания: Южная Америка

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Pholidobolus montium

  • 7 Phrynopus montium

    2. RUS
    3. ENG
    4. DEU
    5. FRA
    Ареал обитания: Южная Америка

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Phrynopus montium

  • 8 Paramythia montium olivaceum

    ENG Olivaceous Berrypecker

    Animal Names Latin to English > Paramythia montium olivaceum

  • 9 альпинистка

    montium ascentrix [icis, f]

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > альпинистка

  • 10 Bergfall

    Bergfall, ruina montis. Bergfestung, castellum montanum. – castellum in rupe (Felsenschloß). – praeruptae altitudinis castellum (sofern es auf einer steilen Anhöhe liegt). – Berggegend, regio montuosa, loca montuosa; montuosa. ōrum,n.;montana, ōrum,n. Berggipfel, montis vertex od. culmen od. cacumen (Bergscheitel, -spitze; vgl. »Gipfel« über vert., culm. u. cae.). – montis iugum (Bergrücken). – Plur. auch montium summa,n. pl. (Berghöhen). – Berggöttin, Orēas (Ορειάς). – Berggruppe, montes continenter et quasi de industria in ordinem expositi. berghoch, montis instar. Berghöhen, montium culmina; montium summa(n. pl.): insofern sie über eine Örtlichkeit herüberragen, imminentes tumuli. Berghöhle, antrum montanum. bergicht, acclivis oder acclivus (bergauf gehend, Ggstz. declivis). bergig, montuosus. Bergkamm, dorsum montis. Bergkette, montes continui; continua od. perpetua montium iuga. Bergland, s. Gebirgsgegend. – Bergmann (im Plur. Bergleute), metallicus. – fossor (Metallgräber). – Bergnymphe, Orēas (Ορειάς). – Bergpaß, s. Gebirgspaß. – Bergreihe, s. Bergkette. – Bergrücken, dorsum montis (Bergkamm). – iugum montis (fortlaufendes Bergjoch). – Bergschloß, [420] arx munita; vgl. »Bergfestung«. – Bergschlucht, saltus (waldige Gebirgsschlucht, z. B. bei Tyermopylä, Thermopylarum). – angustiae vallis (Talschlucht). – Bergspitze, s. Berggipfel. – Bergstadt, oppidum montanum. Bergstraße, via inter montes excīsa. Bergstrom, monte praecipiti devolutus torrens. – ein reißender B) rapidus flumine montano torrens. Bergsturz, ruina montis. – das Erdbeben verursachte mehrere gewaltige Bergstürze, terrae motus montes ingenti lapsu prostravit. Bergtal, montium intervallum. bergunter, s. bergab. – Bergwald, saltus. Bergwasser, aqua montana. – Ist es = Bergstrom, s. d. – Bergwerk, metallum od. Plur. metalla, ōrum,n. – neue Bergwerke anlegen, metalla nova instruere: B. bearbeiten, betreiben, metalla exercere: ein B. aufgeben, nicht mehr betreiben, liegen lassen, metallum destituere (ganz); metallum intermittere (auf einige Zeit): die B. wieder bauen, die man hatte liegen lassen, metalla intermissa recolere.

    deutsch-lateinisches > Bergfall

  • 11 altitudo

    altitūdo, inis, f. (altus), I) die Höhe, 1) eig. u. meton.: a) eig.: aedium, Cic.: aedificiorum, Sen. rhet. u. Tac.: turris, Curt., turrium, Plin.: montium, Cic.: summi clivi, Vitr.: moenium, Sall. fr. u. Liv.: muri, Nep.: arborum, Curt.: ramorum, Solin.: Siciliae, Sall. fr.: linea est longitudo quaedam sine latitudine et altitudine, Varr. fr.: pedales in altitudinem (fußhohe = fußdicke) trabes, Caes.: in altitudinem pedum XV effectis operibus, Caes.: praeminent altitudine milium passuum duorum, Sall. fr.: Plur., Cic. de nat. deor. 1, 54. Gell. 1, 20, 3: impendentium montium altitudines, Cic. de nat. deor. 2, 98: expugnandorum montium altitudines, Gromat. vet. p. 93, 2. – b) meton., die Höhe, Anhöhe, Sing., Val. Max. 7, 6, 5: Plur. (mit u. ohne montium), Liv. 21, 30, 6; 27, 18, 9: altitudines moenium, Cic. har. resp. 49. – altitudo meridiana, die Mittagshöhe, ab oriente usque in meridianam altitudinem sol insurgit, Augustin. de genes. ad litt. 2, 14, 29. – 2) übtr., die Höhe, Erhabenheit, fortunae, gloriae, orationis, Cic.: sententiarum, Gell.: animi, hochherzige Gesinnung, Hochherzigkeit, Cic. part. or. 77; ep. 3, 10, 10; 4, 13, 4. Liv. 4, 6, 12 (verschieden von unten no. II, 2): humanitatis, erhabene Menschenfreundlichkeit, Val. Max. 5, 1. ext. 3. – II) die Tiefe, 1) eig.: fluminis, maris, Caes.: maris od. Nili profunda altitudo, Sen. u. Tac. (im Bilde, in vastiorem altitudinem et velut profundum invehi, Liv.): altitudo plagae (Wunde), Cels.: cavernae in altitudinem depressae, Curt.: vallis in altitudinem depressa, Hirt. b.G.: cum terra ad infinitam altitudinem desedisset, Cic.: fossa quattuor pedum altitudinis, Auct. b. Alex.: Plur., speluncarum concavae altitudines, Cic. de nat. deor. 2, 98 (Baiter mit Heindorf amplitudines). – 2) übtr., a) vom Zustande der Ruhe, altitudo dormitionis, Arnob. 5, 9. p. 182, 13 R. – b) altitudo animi, die Kunst (Gabe), seine Gefühle zu beherrschen und zu verbergen, die vornehme Ruhe, Verschlossenheit, verschlossene Haltung (griech. βαθύτης), Cic. de off. 1, 88; Tac. ann. 3, 44 (verschieden von oben no. I, 2): dass. alt. ingenii, Sall. Iug. 95, 3 (dazu Fabri); vgl. in altitudinem conditus, sich in sich selbst zurückziehend, Tac. hist. 4, 86.

    lateinisch-deutsches > altitudo

  • 12 altitudo

    altitūdo, inis, f. (altus), I) die Höhe, 1) eig. u. meton.: a) eig.: aedium, Cic.: aedificiorum, Sen. rhet. u. Tac.: turris, Curt., turrium, Plin.: montium, Cic.: summi clivi, Vitr.: moenium, Sall. fr. u. Liv.: muri, Nep.: arborum, Curt.: ramorum, Solin.: Siciliae, Sall. fr.: linea est longitudo quaedam sine latitudine et altitudine, Varr. fr.: pedales in altitudinem (fußhohe = fußdicke) trabes, Caes.: in altitudinem pedum XV effectis operibus, Caes.: praeminent altitudine milium passuum duorum, Sall. fr.: Plur., Cic. de nat. deor. 1, 54. Gell. 1, 20, 3: impendentium montium altitudines, Cic. de nat. deor. 2, 98: expugnandorum montium altitudines, Gromat. vet. p. 93, 2. – b) meton., die Höhe, Anhöhe, Sing., Val. Max. 7, 6, 5: Plur. (mit u. ohne montium), Liv. 21, 30, 6; 27, 18, 9: altitudines moenium, Cic. har. resp. 49. – altitudo meridiana, die Mittagshöhe, ab oriente usque in meridianam altitudinem sol insurgit, Augustin. de genes. ad litt. 2, 14, 29. – 2) übtr., die Höhe, Erhabenheit, fortunae, gloriae, orationis, Cic.: sententiarum, Gell.: animi, hochherzige Gesinnung, Hochherzigkeit, Cic. part. or. 77; ep. 3, 10, 10; 4, 13, 4. Liv. 4, 6, 12 (verschieden von unten no. II, 2): humanitatis, erhabene Menschenfreundlichkeit, Val. Max. 5, 1. ext. 3. – II) die Tiefe, 1) eig.: fluminis, maris, Caes.: maris od. Nili profunda altitudo, Sen. u. Tac. (im Bilde, in vastiorem
    ————
    altitudinem et velut profundum invehi, Liv.): altitudo plagae (Wunde), Cels.: cavernae in altitudinem depressae, Curt.: vallis in altitudinem depressa, Hirt. b.G.: cum terra ad infinitam altitudinem desedisset, Cic.: fossa quattuor pedum altitudinis, Auct. b. Alex.: Plur., speluncarum concavae altitudines, Cic. de nat. deor. 2, 98 (Baiter mit Heindorf amplitudines). – 2) übtr., a) vom Zustande der Ruhe, altitudo dormitionis, Arnob. 5, 9. p. 182, 13 R. – b) altitudo animi, die Kunst (Gabe), seine Gefühle zu beherrschen und zu verbergen, die vornehme Ruhe, Verschlossenheit, verschlossene Haltung (griech. βαθύτης), Cic. de off. 1, 88; Tac. ann. 3, 44 (verschieden von oben no. I, 2): dass. alt. ingenii, Sall. Iug. 95, 3 (dazu Fabri); vgl. in altitudinem conditus, sich in sich selbst zurückziehend, Tac. hist. 4, 86.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > altitudo

  • 13 clamor

    clāmŏr, ōris, m. [clamo]    - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur.    - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit.    - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri.    - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation.    - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations.    - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements.    - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations.    - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations.    - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre.    - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération.    - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés).    - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent.    - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.
    * * *
    clāmŏr, ōris, m. [clamo]    - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur.    - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit.    - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri.    - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation.    - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations.    - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements.    - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations.    - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations.    - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre.    - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération.    - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés).    - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent.    - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.
    * * *
        Clamor, clamoris. Plin. Cri, Clameur, Huee.
    \
        Montium clamor. Horat. Le bruit que les eaues et torrens font parmi les montaignes.
    \
        Acutissimus clamor. Cic. Cri hault et cler.
    \
        Blandus clamor. Ouid. Cri ou brayement de petit enfant.
    \
        Caecus clamor. Valer. Flac. Cri confus quand plusieurs crient ensemble, l'un gros, l'autre gresle, l'un hault, l'autre bas.
    \
        Dissonus. Stat. Discordant.
    \
        Immensum clamorem tollere. Virgil. Crier à haulte voix.
    \
        Nouus clamor accidit. Liu. Est survenu, est advenu.
    \
        Varius clamor. Claud. Confus et tumultueux.
    \
        Adiicere clamorem. Tacit. Jecter ung cri.
    \
        Affligi clamore. Cic. Estre estonné et vaincu à force de crier.
    \
        Dare clamorem. Virg. Crier. Bruire.
    \
        Efficere clamorem. Cic. Crier.
    \
        It clamor caelo. Virg. Le cri va jusques au ciel.
    \
        Fatiscere clamore. Stat. Tant crier qu'on en soit las et recreu.
    \
        Clamore conuitioque iactari. Cic. Estre vexé et tormenté de clameurs et injures.
    \
        Incoeptus clamor frustratur hiantes. Virgil. Ils ouvrent la bouche pour crier, mais ils ne peuvent.
    \
        Incendit clamore nemus. Stat. Remplit la forest de cri.
    \
        Insequi clamore ac minis. Cic. Poursuyvre en criant et menaceant.
    \
        Integratus clamor. Stat. Recommencé.
    \
        Obstrepi clamore. Cic. Estre troublé et empesché par quelque cri.
    \
        Petere locum aliquem clamore. Virg. Avec cri, En criant.
    \
        Premere clamorem. Ouid. Se taire, Cesser de faire bruit.
    \
        Premere clamore ad retia ceruum. Virgil. Par force de crier contraindre le cerf se jecter dedens les rets.
    \
        Redintegratus clamor. Liu. Renouvelé, Recommencé.
    \
        Reuocare aliquem cum clamore. Virgil. Rappeler.
    \
        Sublatus clamor. Liu. Hault cri.
    \
        Tollere clamorem. Liu. Crier à haulte voix.
    \
        Vocare clamoribus hostem. Virg. Provoquer.

    Dictionarium latinogallicum > clamor

  • 14 vestitus

    [st1]1 [-] vestītus, a, um: part. passé de vestio.    - adjt, vestitior Tert. An. 38 ; Apul. Apol. 22: plus vêtu.    - vestissimus, a, um, Col. 7, 3, 8: le plus vêtu. [st1]2 [-] vestītŭs, ūs, m.: a - vêtement, habillement.    - Cic. Amer. 144 ; Agr. 5, 13.    - muliebri vestitu, Cic. Att. 1, 13, 3: en habit de femme.    - mutare vestitum, Cic. Sest. 32 = mutare vestem.    - redire ad suum vestitum, Cic. Sest. 32: reprendre son habit ordinaire.    - vestitu [dat.] nimis indulges, Ter. Ad. 63: tu es trop complaisant pour sa toilette. b - parure (de la terre), ce qui couvre (la terre).    - riparum vestitus viridissimi, Cic. Nat. 2, 98: le vêtement si verdoyant des rives.    - vestitus densissimi montium, Nat. 2, 161: la garniture si épaisse des montagnes [forêts]. c - vêtement du style.    - Cic. Br. 327.
    * * *
    [st1]1 [-] vestītus, a, um: part. passé de vestio.    - adjt, vestitior Tert. An. 38 ; Apul. Apol. 22: plus vêtu.    - vestissimus, a, um, Col. 7, 3, 8: le plus vêtu. [st1]2 [-] vestītŭs, ūs, m.: a - vêtement, habillement.    - Cic. Amer. 144 ; Agr. 5, 13.    - muliebri vestitu, Cic. Att. 1, 13, 3: en habit de femme.    - mutare vestitum, Cic. Sest. 32 = mutare vestem.    - redire ad suum vestitum, Cic. Sest. 32: reprendre son habit ordinaire.    - vestitu [dat.] nimis indulges, Ter. Ad. 63: tu es trop complaisant pour sa toilette. b - parure (de la terre), ce qui couvre (la terre).    - riparum vestitus viridissimi, Cic. Nat. 2, 98: le vêtement si verdoyant des rives.    - vestitus densissimi montium, Nat. 2, 161: la garniture si épaisse des montagnes [forêts]. c - vêtement du style.    - Cic. Br. 327.
    * * *
        Vestitus, pen. prod. Participium. Proper. Vestu, Habillé.
    \
        Genas vestitus. Seneca. Barbu.
    \
        Oculi vestiti membrana. Cic. Couverts.
    \
        Vestitus, huius vestitus, pen. prod. masc. gene. Verbale. Cic. Ornement d'habits, Vesture.
    \
        Orationis vestitus. Cic. Ornement de language.
    \
        Montium vestitus densissimi. Cic. La couverture des montaignes, Les bois et forests dont les montaignes sont couvertes.

    Dictionarium latinogallicum > vestitus

  • 15 Гора

    - mons;

    • в горах - in montibus;

    • в нижнем поясе гор - in regione inferiore montium;

    • в сосняке меловых гор - in pineto montium cretaceorum;

    • на склонах гор - in declivis montium;

    • по северному склону горы - ad declive boreale montis;

    • у подножия горы - ad pedem (radices) montis;

    • совершать переход через горы - ascensu vincere montes;

    • горы, озарённые утренними лучами - radiis juga subdita matutinis;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Гора

  • 16 premo

    premo, pressī, pressum, ere, drücken, I) im allg.: 1) eig. u. bildl.: a) eig.: α) übh.: natos ad pectora, Verg.: premere anguem, treten auf usw., Verg.: membra paterna rotis inductis, mit dem Wagen über den Leichnam fahren, Ov.: vestigia alcis, betreten, Tac. (vgl. no. II, E): frena dente, beißen in usw., Ov.: alqd ore, kauen, essen, Ov.: iuvenci pressi iugo, angespannt, Ov. – β) v. der Begattung, beschlafen, schänden, alqam, Suet. u. Val. Flacc. – v. Tieren, bespringen, feminas premunt galli, Mart. – b) bildl.: necessitas eum premebat, Cic.: aerumnae me premunt, Sall.: premi aere alieno, Cic.: invidiā et odio populi, Cic. – 2) übtr., a) an etw. streifen, stoßen, etw. berühren, litus, am Ufer hinfahren, sich am Ufer halten, Hor.: insulam premit amnis, umgibt, Ov.: latus, Ov. – b) halten, frena manu, Ov.: premit omnis dextra ferrum, Sil. – c) locum, einen Ort gleichsam drücken, an einem Orte sich oft befinden, forum, Cic.: auch übh. etwas mit seinem Körper drücken, auf etwas sitzen, stehen, liegen, fallen, sich legen od. setzen, torum, liegen auf usw., Ov.: sedilia, Ov.: humum, sich auf die Erde legen, Ov. am. 3, 5, 16; od. auf die Erde fallen, Ov. fast. 4, 844: terga equi, sitzen, reiten auf usw., Ov.: ebur (poet. = kurul. Stuhl), Ov.: axes (poet. = Wagen), Ov.: angustos saltus montium praesidiis, besetzen, sperren, Liv. – d)bedecken, fronde premit crinem, Ov.: canitiem galeā premimus, Verg. – dah. bedecken, verbergen, mons urbis cladem ruinā pressit, Verg.: lumenque obscura luna premit, verbirgt sein Licht, geht unter, Verg.: pr. alqd terrā, vergraben, Hor.: ossa, begraben, Ov. – bildl., α) gleichs. begraben u. dgl., me pressit alta quies, begrub mich, ich lag in tiefem Schlafe gefühllos, Verg. – β) nicht aufkommen lassen, verbergen, verhehlen, dolorem, Curt.: curam sub corde, Verg.: alqd ore verschweigen, Verg.: iram, Tac. – e) drückend etwas machen, bilden, caseum, Verg.: lac, Käse machen, Verg. – f) drücken, drängen, verfolgen, hinter jmd. hersein, jmdm. zusetzen, oppidum obsidione, Caes.: hostes, Caes.: cedentem, Liv. epit.: von Jägern, bestias venatione (al. venabulo), Isid. orig. 10, 282: cervum ad retia, in die Netze jagen, Verg. – bildl., verfolgen, zusetzen mit Worten, Fragen usw., alqm, Cic.: alqm verbo, jmd. beim Worte festhalten, Cic. – od. mit Beschuldigungen, alqm criminicus, Ov.: m. folg. Acc. u. Infin., et cum diu pressisset illum tyranni patrem esse, Sen. contr. 1, 7, 13. – durch Mahnen, premi a procuratoribus, gedrängt werden, Cic. ad Att. 6, 1, 3. – od. durch sonstige Forderung, cum ad exeundum premeretur, sehr angetrieben, in ihn gedrungen wurde, Nep.: argumentum, einen Beweis in einem fort verfolgen (= an einem B. festhalten u. auf ihm fußen), Cic.: propositum, fest bei seinem Vorsatze beharren, Ov.: longius videtur recessisse a proposito oratio mea; at mehercule rem ipsam premit, es greift tief in die Sache selbst ein, Sen.: pr. vocem alcis, das Wort jmds. festhalten u. weiter verfolgen (schweigend bei sich bedenken), Verg. Aen. 7, 119 (versch. premere vocem unten no. II, E). – g) beladen, beschweren, befrachten, ratem merce, Tibull.: carinae pressae, Verg.: pressus multo mero, überwältigt, Prop.: phaleras premere auro, schmücken, auslegen, Stat.

    II) prägn.: A) einbrüden, dentes in vite, Ov.: aliquo leviter presso vestigio (Fußtapfe, Spur), Cic. Verr. 4, 53: so auch (bildl.) alcis vestigia non pressa leviter, sed fixa, Cic. Sest. 13: presso vomere, Verg.: ensem, Lucan. – od. aufdrücken, pollicem, Prop. 3, 10, 14 (versch. von unten no. C, a, α): cubitum, den Ellbogen aufstützen, Hor. – übtr., bezeichnen, rem notā, Ov. – B) ausdrücken, a) = auslöschen, ignem, Verg. georg. 3, 85 ed. Ribb. (angef. bei Sen. ep. 95, 68). – b) = auspressen, pressen, sucos, Lucan. 4, 318: balanum (zu Öl), Hor. carm. 3, 29, 4: bacam olivae, oleum, Hor. sat. 2, 4, 69 u. 2, 8, 46: vina, keltern, Hor. epod. 13, 6 (u. so Liberum, Hor. carm. 4, 12, 14): mella, auslassen, Hor. epod. 2, 15: ubera plena, melken, Ov. fast. 4, 769. – C) herabdrücken, herunterlassen, senken, a) eig.: α) übh.: currum, Ov.: mundus premitur devexus in austros, senkt sich herab, Verg.: aulaeum premitur, rollt herab, Hor. (s. aulaeum): dextra pressa, herabgelassen, Sen. poët. – pr. pollicem, den Daumen einschlagen (um jmdm. beim Spiele Glück zu bringen, wie unser »jmdm. den Daumen halten«), Plin. 28, 25 (versch. von oben no. II, A). – β) setzen, pflanzen, virgulta per agros, Verg.: pressos propaginis arcus, Verg. – γ) durch das Herabdrücken machen, bilden, etwas tief machen, graben, fossam, Plin. ep.: sulcum, Verg.: cavernae in altitudinem pressae, tief ausgegraben, Curt.: alveus in solum pressus, tief in den Boden eingeschnitten, Curt. – δ) zu Boden schlagen, tres famulos, Verg.: paucos, Tac. – b) bildl.: α) durch Worte herabsetzen, verkleinern, alqm, Liv.: famam alcis, Tac. – od. im Herzen, verachten, humana omnia, Cic. – β) übertreffen, facta premant annos, Ov.: vetustas laude saecula nostra premat, Prop.: Latonia Nymphas premit, Stat. – γ) beherrschen, populos dicione, Verg.: ventos imperio, Verg. – D) zusammendrücken, zudrücken, a) übh.: alci fauces, Ov.: oculos, Verg.: os, den Mund schließen, Verg.: collum laqueo, zusammenschnüren, erdrosseln, Hor.: presso ter gutture, in drei Absätzen, Verg.: pressus amplexus, eng vereinigt, Sen. poët.: iungere oscula pressa, küssen, Ov.: Nilus obiectu montium pressus, eingeengt, Sen. nat. qu. 4, 2, 8. – b) kurz halten, anziehen, habenas, Verg. Aen. 1, 63 u. 11, 600: prägn., equos currentes, mit dem Zügel anhalten, Ps. Verg. cul. 283. – c) kurz halten, beschneiden, umbram (das Schatten bietende Laub) falce, Verg. georg. 1, 157: Calenā falce vitem, Hor. carm. 1, 31, 9. – bildl., abkürzen, kurz fassen, quae dilatantur a nobis, Zeno sic premebat, Cic. – E) zurückhalten, niederhalten, -drücken, alqm, Tac.: naves nimio ruentium onere pressae, Tac.: pr. sanguinem, zurückdrängen, hemmen, Tac.: cursum, hemmen, Cic.: vestigia, seine Schritte hemmen, stehen bleiben, Verg. (vgl. no. I, 1, a, α): vocem, die St. dämpfen, Verg.; dah. zus. = schweigen, Verg. (versch. vocem alcis, s. oben no. I, 2, f a. E.): ventus premente nebulā cecĭdit, Liv.: vixdum certā luce et eam ipsam premente caligine, ein dicker Nebel nicht durchließ, Liv. – bildl., niederhalten, unterdrücken = nicht aufkommen lassen usw., rem publicam, Tac.: vulgi sermones, Tac.: gentem legionum castris, Tac.: cohibere et premere sensus suos, seine Empfindungen ganz beherrschen u. unterdrücken, Tac.: pavorem vultu, Tac.: ceteras cupiditates huius unius ingenti cupiditate presserunt, Augustin. de civ. dei 5, 14. p. 211, 30 D.2 Vgl. Nipperd. Tac. ann. 14, 5. – u. so eine Pers. polit. niederhalten, unterdrücken, stürzen, alqm (Ggstz. se extollere), Liv.: inimicum, Curt. Vgl. Fabri u. Weißenb. Liv. 22, 12, 12. Weißenb. Liv. 39, 40, 9.

    lateinisch-deutsches > premo

  • 17 ruina

    ruīna, ae, f. (ruo), das Stürzen = das Herab-, Hin-, Niederstürzen, der Sturz, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: a) übh.: grandinis, Lucr.: aquarum, Cael. Aur.: iumentorum sarcinarumque, Liv.: Capanei, Sturz des K. (durch den Blitzstrahl Jupiters), Prop.: subitā vi ruinae, des Sturzes (eines Kämpfenden), Amm.: dare equitum peditumque ruinas, stürzen machen, Lucr.: aulaea ruinas in patinam fecere, stürzten herab auf ufw., Hor. – b) der Einsturz eines Gebäudes, repentina r. turris, Caes.: r. amphitheatri, pontis, Suet. (u. so pontium ruinae et montium labes, Symm.): fracti ruinā, durch den Einsturz eines Gebäudes zerschmettert, Sen.: eā (sc. conclavis) ruinā oppressum interire, Cic.: ruinam dare, einen Einsturz erleiden, zusammenstürzen (v. einem Hause), Verg.: ebenso ruinam trahere, Verg.: ruinas dare arboribus, die Bäume niederstürzen, Verg.: ruinam dare sonitu ingenti, einander niederstrecken, Verg. – Plur., ruinae incendiaque urbis, Vell.: quantum ruinis (aedificiorum) deicitur, Auct. b. Alex.: Capitolio ruinas parare, Hor. – 2) übtr.: a) der Sturz, Fall = Fehltritt, Irrtum, Verwirrung, fecere ruinas, sind gestrauchelt, Lucr.: (Academia) si invaserit in haec, nimias edet ruinas, würde viele Verwirrungen (Verwüstungen) anrichten, Cic. – b) Sturz = Unfall, Fall, Ungemach, Unglück, Ruin, Umsturz, Untergang, rerum nostrarum, Liv.: r. publica, Vell.: incendium meum ruinā (rei publicae) restinguam, Cic.: r. urbis, Liv.: ruinae fortunarum tuarum, Cic.: tanti fortunam populi in ruinas aget, Sen.: aetatis facta est tanta ruina meae, Ov. – v. einer Niederlage, ruinā Hannibalis prope attoniti, Liv.: strage ac ruinā fundere Gallos, Liv.: ruinae similem stragem eques dedit, Liv.: quantis fatigaret ruinis, Hor. – v. polit. Sturz, ruina partium, pro quibus steterat, Liv. fr.: ruinā soceri in exsilium pulsus, Tac. – v. Untergang = Tod, ille dies utramque ducet ruinam, Hor.: r. Neronis principis, Plin. – II) meton.: 1) von dem, was niederstürzt, einstürzt, a) übh.: caeli r., Unwetter, Regensturz, Verg.: poli, Donner, Val. Flacc. – b) das eingestürzte Gebäude, Trümmer, flumina ad lavandam hanc ruinam iugis montium obiter duxere, Plin. 33, 74: ex ruina templi Martis, Corp. inscr. Lat. 11, 3801. – gew. im Plur., ruinae templorum, Liv.: ruinae aedium sacrarum (Ggstz. aedes sacrae stantes), Sen.: ruinae muri (Ggstz. stantia moenia), Liv.: fumantes Thebarum ruinae, Liv.: ruinae Carthaginienses, Vell.: Sagunti ruinae nostris capitibus incĭdent, L v. – 2) v. Pers., die Unglück, Umsturz herbeiführen, der Verderber, Zerstörer, rei publicae, Cic. Sest. 109: ruinae publicanorum, v. Piso u. Gabinius, Cic. de prov. cons. 13. – / arch. Nbf. ruēs, Corp. inscr. Lat. 1, 28 (Carm. fr. arval.) v. 2 (dazu Mommsen). Gloss. IV, 281, 5.

    lateinisch-deutsches > ruina

  • 18 appropinquo

    appropinquo (adpropinquo), āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] s’approcher, approcher, s'avancer. [st2]2 [-] approcher (en parl. du temps).    - avec dat. - Romæ appropinquare: s'approcher de Rome.    - avec ad + acc. - appropinquare ad juga montium, Liv.: s'approcher de la chaîne des montagnes.    - qui ad summam aquam adpropinquant, Liv.: (ceux) qui approchent le plus de la surface de l'eau.    - hiems adpropinquabat, Cæs. BC. 3, 9: l'hiver approchait.    - erant centuriones qui primis ordinibus appropinquarent, Cæs. BG. 5, 44: il y avait des centurions qui approchaient des premiers grades.
    * * *
    appropinquo (adpropinquo), āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] s’approcher, approcher, s'avancer. [st2]2 [-] approcher (en parl. du temps).    - avec dat. - Romæ appropinquare: s'approcher de Rome.    - avec ad + acc. - appropinquare ad juga montium, Liv.: s'approcher de la chaîne des montagnes.    - qui ad summam aquam adpropinquant, Liv.: (ceux) qui approchent le plus de la surface de l'eau.    - hiems adpropinquabat, Cæs. BC. 3, 9: l'hiver approchait.    - erant centuriones qui primis ordinibus appropinquarent, Cæs. BG. 5, 44: il y avait des centurions qui approchaient des premiers grades.
    * * *
        Appropinquo, appropinquas, appropinquare. Sueton. Approcher.
    \
        Hyems appropinquabat. Caesar. L'yver approchoit.
    \
        Appropinquante definita die. Valerius. Max. Approchant le temps prefis et determiné.
    \
        Qui iam primis ordinibus appropinquarent. Caesar. Approchoyent d'estre au plus hault degré.
    \
        Appropinquat vt videat. Cic. Il approche d'avoir veue, de veoir cler.

    Dictionarium latinogallicum > appropinquo

  • 19 demitto

    dēmitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] faire (laisser) tomber, faire (laisser) descendre.    - in flumen equum demittere, Cic. Div. 1, 73: faire descendre son cheval dans un fleuve.    - caelo imbrem demittere, Virg. G. 1, 23: faire tomber la pluie du ciel.    - ancilia caelo demissa, Liv. 5, 54, 7: boucliers tombés du ciel.    - nonnullae de muris demissae, Caes. BG. 7, 42, 6: quelques-unes se laissant tomber du haut des remparts.    - in inferiorem demissus carcerem, Liv. 34, 44, 8: plongé dans un cachot plus bas.    - in loca plana agmen demittunt, Liv. 9, 27, 4: ils font descendre leurs troupes en plaine.    - agmen in angustias demittere, Liv. 21, 34: engager l’armée dans des défilés.    - demittere nummum in loculos, Hor. Ep. 2, 1, 175: faire tomber un écu dans sa bourse.    - demittere calculum atrum in urnam, Ov. M. 15, 44: jeter un caillou noir dans l'urne.    - sacrum jugulis demitte cruorem, Virg. G. 4, 542: fais couler de leurs gorges le sang sacré.    - se demittere, Caes. BG. 5, 32, 2 ; 6, 40, 6 ; 7, 28, 2, etc.: descendre.    - demittere classem Rheno, Tac. An. 1, 45: faire descendre le Rhin à une flotte.    - poét. avec dat. (hunc) Stygiae demittite nocti, Ov. M. 3, 695: plongez-le dans les ténèbres du Styx.    - demittere aliquem neci, Virg. En. 2, 85: envoyer qqn à la mort.    - aliquem Orco demittere, Virg. En. 2, 398: précipiter qqn aux enfers.    - cf. Hor. Od. 1, 28, 11; Sil. 11, 142; Ov. H. 14, 5; id. M. 12, 278; Plin. 27, 101. [st1]2 [-] laisser pendre, laisser tomber.    - usque ad talos demissa purpura, Cic. Clu. 111: pourpre qu'on laisse tomber jusqu'aux talons. --- Quint. 5, 13, 39, etc.    - tunicis demissis, Hor. S. 1, 2, 25: avec une tunique descendant jusqu'à terre.    - malis demittere barbam, Lucr. 5, 674, laisser pousser la barbe sur les joues. [st1]3 [-] abaisser.    - demittere fasces, Cic. Rep. 2, 53: baisser les faisceaux.    - demittere antemnas, Sall. H. 4, 41: abaisser les vergues. --- Sen. Ben. 6, 15, 6.    - demissis in terrain oculis, Liv. 9, 38, 13: les yeux baissés vers la terre.    - demittit aures, Hor. O. 2, 13, 34: [Cerbère] laisse retomber ses oreilles.    - caput demittere, Crass. d. Cic. de Or. 2, 267: baisser la tête.    - se demittere ad aurem alicujus, Cic. Verr. 2, 74: se pencher à l'oreille de qqn.    - qua colles incipiunt jugum demittere, Virg. B. 9, 7: où les collines commencent à abaisser leur sommet.    - qua se montium jugum demittit, Curt. 5, 4, 23: où le sommet des montagnes s'abaisse. --- Plin. 6, 78. [st1]4 [-] enfoncer.    - sublicis in terram demissis, Caes. BC. 3, 49, 3: des pilotis étant enfoncés dans la terre. --- cf. BG. 7, 73, 3 ; 7, 73, 6.    - demittere gladium in jugulum, Plaut. Merc. 613: plonger une épée dans la gorge.    - vulnera parum demissa, Sen. Ep. 67, 13: blessures insuffisamment profondes. [st1]5 [-] fig. laisser tomber, laisser s'affaisser.    - animos demittunt, Cic. Fin. 5, 42: ils se laissent abattre. --- Tusc. 4, 14 ; Q. 1, 1, 4.    - se animo demittere, Caes. BG. 7, 29, 1: se laisser décourager. [st1]6 [-] fig. abaisser.    - se demittere in adulationem, Tac. An. 15, 73: s'abaisser à l'adulation. --- cf. 14, 26.    - demittere vim dicendi ad unum auditorem, Quint. 1, 2, 31: ravaler l'éloquence en l'adressant à un seul auditeur.    - se demittere ad minora, Quint. 1 prooem. § 5: descendre aux détails. [st1]7 [-] fig. enfoncer.    - hoc in pectus tuum demitte, Sall. J. 102, 11: grave-toi cette pensée dans le coeur. --- Liv. 34, 50, 2.    - se demittere in res turbulentissimas, Cic. Fam. 9, 1, 2: se plonger dans les affaires les plus orageuses.    - se demittere penitus in causam, Cic. Att. 7, 12, 3: s'engager à fond dans un parti.
    * * *
    dēmitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] faire (laisser) tomber, faire (laisser) descendre.    - in flumen equum demittere, Cic. Div. 1, 73: faire descendre son cheval dans un fleuve.    - caelo imbrem demittere, Virg. G. 1, 23: faire tomber la pluie du ciel.    - ancilia caelo demissa, Liv. 5, 54, 7: boucliers tombés du ciel.    - nonnullae de muris demissae, Caes. BG. 7, 42, 6: quelques-unes se laissant tomber du haut des remparts.    - in inferiorem demissus carcerem, Liv. 34, 44, 8: plongé dans un cachot plus bas.    - in loca plana agmen demittunt, Liv. 9, 27, 4: ils font descendre leurs troupes en plaine.    - agmen in angustias demittere, Liv. 21, 34: engager l’armée dans des défilés.    - demittere nummum in loculos, Hor. Ep. 2, 1, 175: faire tomber un écu dans sa bourse.    - demittere calculum atrum in urnam, Ov. M. 15, 44: jeter un caillou noir dans l'urne.    - sacrum jugulis demitte cruorem, Virg. G. 4, 542: fais couler de leurs gorges le sang sacré.    - se demittere, Caes. BG. 5, 32, 2 ; 6, 40, 6 ; 7, 28, 2, etc.: descendre.    - demittere classem Rheno, Tac. An. 1, 45: faire descendre le Rhin à une flotte.    - poét. avec dat. (hunc) Stygiae demittite nocti, Ov. M. 3, 695: plongez-le dans les ténèbres du Styx.    - demittere aliquem neci, Virg. En. 2, 85: envoyer qqn à la mort.    - aliquem Orco demittere, Virg. En. 2, 398: précipiter qqn aux enfers.    - cf. Hor. Od. 1, 28, 11; Sil. 11, 142; Ov. H. 14, 5; id. M. 12, 278; Plin. 27, 101. [st1]2 [-] laisser pendre, laisser tomber.    - usque ad talos demissa purpura, Cic. Clu. 111: pourpre qu'on laisse tomber jusqu'aux talons. --- Quint. 5, 13, 39, etc.    - tunicis demissis, Hor. S. 1, 2, 25: avec une tunique descendant jusqu'à terre.    - malis demittere barbam, Lucr. 5, 674, laisser pousser la barbe sur les joues. [st1]3 [-] abaisser.    - demittere fasces, Cic. Rep. 2, 53: baisser les faisceaux.    - demittere antemnas, Sall. H. 4, 41: abaisser les vergues. --- Sen. Ben. 6, 15, 6.    - demissis in terrain oculis, Liv. 9, 38, 13: les yeux baissés vers la terre.    - demittit aures, Hor. O. 2, 13, 34: [Cerbère] laisse retomber ses oreilles.    - caput demittere, Crass. d. Cic. de Or. 2, 267: baisser la tête.    - se demittere ad aurem alicujus, Cic. Verr. 2, 74: se pencher à l'oreille de qqn.    - qua colles incipiunt jugum demittere, Virg. B. 9, 7: où les collines commencent à abaisser leur sommet.    - qua se montium jugum demittit, Curt. 5, 4, 23: où le sommet des montagnes s'abaisse. --- Plin. 6, 78. [st1]4 [-] enfoncer.    - sublicis in terram demissis, Caes. BC. 3, 49, 3: des pilotis étant enfoncés dans la terre. --- cf. BG. 7, 73, 3 ; 7, 73, 6.    - demittere gladium in jugulum, Plaut. Merc. 613: plonger une épée dans la gorge.    - vulnera parum demissa, Sen. Ep. 67, 13: blessures insuffisamment profondes. [st1]5 [-] fig. laisser tomber, laisser s'affaisser.    - animos demittunt, Cic. Fin. 5, 42: ils se laissent abattre. --- Tusc. 4, 14 ; Q. 1, 1, 4.    - se animo demittere, Caes. BG. 7, 29, 1: se laisser décourager. [st1]6 [-] fig. abaisser.    - se demittere in adulationem, Tac. An. 15, 73: s'abaisser à l'adulation. --- cf. 14, 26.    - demittere vim dicendi ad unum auditorem, Quint. 1, 2, 31: ravaler l'éloquence en l'adressant à un seul auditeur.    - se demittere ad minora, Quint. 1 prooem. § 5: descendre aux détails. [st1]7 [-] fig. enfoncer.    - hoc in pectus tuum demitte, Sall. J. 102, 11: grave-toi cette pensée dans le coeur. --- Liv. 34, 50, 2.    - se demittere in res turbulentissimas, Cic. Fam. 9, 1, 2: se plonger dans les affaires les plus orageuses.    - se demittere penitus in causam, Cic. Att. 7, 12, 3: s'engager à fond dans un parti.
    * * *
        Demitto, demittis, demisi, pen. prod. demissum, demittere. Sallust. Avaller du hault en bas, Mettre en bas, Abbaisser.
    \
        Vbi dulcem caseum demiseris in eam. Colum. Apres que tu auras jecté dedens, etc.
    \
        Demittere equum in flumen. Cic. Faire descendre.
    \
        In solido puteum alte demittere. Virgil. Fouir et creuser bien bas.
    \
        Imbecilla vina demissis in terram doliis seruanda. Plin. Enfouiz en terre.
    \
        Robora demittere ferro. Valer. Flac. Abbatre des arbres, et les jecter par terre.
    \
        In adulationem demitti. Tacit. Se ravaller et aneantir jusques à user de flaterie.
    \
        In aluum demittere. Plin. Mettre ou jecter dedens son ventre, Manger.
    \
        Per aurem demissa. Horat. Choses qu'on a ouy dire, Qui sont entrees par les oreilles.
    \
        Censum in viscera. Ouid. Manger tout son bien.
    \
        Corpora morti. Ouid. Tuer.
    \
        Ensem in armos. Ouid. Fourrer dedens les espaules.
    \
        Equites in campum inferiorem. Liu. Faire descendre.
    \
        Ferrum in artus. Ouid. Fourrer dedens.
    \
        Fistulam in iter vrinae. Cels. Mettre une seringue, ou une argalie dedens le conduict de l'urine.
    \
        Gladium in ima ilia. Ouid. Fourrer dedens.
    \
        Imbrem caelo. Virgil. Envoyer en bas.
    \
        Insontem neci. Virgil. Tuer.
    \
        Lachrymas demisit. Virgil. Les larmes luy cheurent, Il larmoya.
    \
        Letho demittere aliquem. Valer. Flac. Tuer.
    \
        Nomen demissum ab Iulo. Virgil. Derivé, Descendant.
    \
        Oculos demittere. Ouid. Baisser les yeulx, ou la veue.
    \
        Demittere aliquid in pectus. Sallust. Mettre en son cueur, en son esprit.
    \
        Demittere in pectora et animos vocem. Liu. Mettre dedens les cueurs et recevoir.
    \
        Metu vultum demittere. Ouid. Baisser le visage de crainte.
    \
        Ad minora me demittere non recusabo. Quintil. Ravaller et abbaisser.
    \
        Demittere animum. Cic. Abbaisser son courage, et appaiser.
    \
        Contrahere et demittere animum. Cic. Perdre le cueur et le courage.
    \
        Debilitari, et animos demittere. Cic. Abbaisser le courage, Perdre le courage.
    \
        Demittere mentes. Virgil. Perdre le courage et toute esperance.
    \
        Demittere librum dicitur vlmus a Columella. Laisser l'escorce, Estre en seve.

    Dictionarium latinogallicum > demitto

  • 20 prominens

    prōmĭnens, entis part. présent de promineo; qui s'avance, proéminent, saillant.    - prominens, entis, n.: une saillie, une éminence, une pointe.    - in prominenti litoris, Tac. An. 1: sur une pointe du rivage.    - prominentia montium, Tac. An. 2: les saillies des montagnes.
    * * *
    prōmĭnens, entis part. présent de promineo; qui s'avance, proéminent, saillant.    - prominens, entis, n.: une saillie, une éminence, une pointe.    - in prominenti litoris, Tac. An. 1: sur une pointe du rivage.    - prominentia montium, Tac. An. 2: les saillies des montagnes.
    * * *
        Prominens, pen. cor. Participium, siue Nomen ex participio Liuius, Prominens collis tegebat. Qui passoit oultre, Qui estoit de longue estendue.
    \
        Prominentes venae. Martialis. Fort apparentes.

    Dictionarium latinogallicum > prominens

См. также в других словарях:

  • Phrynopus montium — Phrynopus montium …   Wikipédia en Français

  • Phrynopus montium — Phrynopus montium …   Wikipédia en Français

  • Rivulus montium — Saltar a navegación, búsqueda ? Rivulus montium Clasificación científica Reino: Animalia Filo …   Wikipedia Español

  • Gehyra Montium — Gehyra montium …   Wikipédia en Français

  • Gehyra montium — Gehyra montium …   Wikipédia en Français

  • Potthastia montium — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Arthropoda Class: Inse …   Wikipedia

  • Phrynopus montium — Taxobox name = Phrynopus montium status = EN | status system = IUCN3.1 regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Amphibia ordo = Anura familia = Leptodactylidae genus = Phrynopus species = P. montium binomial = Phrynopus montium binomial… …   Wikipedia

  • Gehyra montium — Gehyra montium …   Wikipédia en Français

  • Palaquium regina-montium — Taxobox status = LR/cd | status system = IUCN2.3 regnum = Plantae divisio = Magnoliophyta classis = Magnoliopsida ordo = Ericales familia = Sapotaceae genus = Palaquium species = P. regina montium binomial = Palaquium regina montium binomial… …   Wikipedia

  • Locanda Pater Montium — (Guardiagrele,Италия) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: bocca di vall …   Каталог отелей

  • Ruina montium — Saltar a navegación, búsqueda Ruina Montium o cortas de minado era un sistema de minería romana basado en la fuerza del agua para derrumbar extensiones amplias de montaña de un solo golpe. Fue muy usado en la zona de Las Médulas, España, cuyo… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»